Het is ongelooflijk, maar echt, witte sokken worden weer hip
Waarom je de witte sok - ja, inderdaad, voorheen dat teken van smakeloosheid - weer in de betere modesteden op straat ziet.
De Wet van Revival zegt: hoe heviger iets uit de mode is, hoe zekerder je weet dat het eens terugkeert. Eind jaren '80 was het voor iedereen duidelijk dat de sukkeligste aller broeken, die met wijduitlopende pijpen nooit, nooit, nooit meer in het straatbeeld zou verschijnen. Maar nog aan het eind van hetzelfde decennium kreeg je house met hippierevival en voilà: de flare was weer verplicht onder hipsters. Later volgden dikke schoudervullingen hetzelfde patroon van afkeer en wederopstanding. En nu is het de beurt aan het diepst verachte kledingstuk ooit: de witte sok.
Sex and the City
De man met de witte sok heeft de voorbije twintig jaar een legendarische status van fout-zijn bereikt. Vrouwenbladen, Sex and the City-gezelschapjes en Coebergh-reclames konden er maar niet over ophouden hoezeer de witte sok hét attribuut was dat gebrek aan stijl verried - de drager werd instant een sneue, beetje beduimelde mislukking die elk contact met mode, uiterlijke verzorging en tijdgeest compleet had verloren.
Dat een sok zo uitermate geschikt is voor het laten aanslaan van de alarmfase komt doordat 1) de vraag of je al of niet bij een groep hoort altijd besloten ligt in de details, en een sok is een detail; 2) sokken model staan voor sloom, denk held op sokken, denk geitenwol, denk aan mannen die sokken aanhouden tijdens de seks en 3) doordat je sokken kunt associëren met stinken. Een op een verkeerde manier opvallende sok laat al deze associaties in het rood uitslaan. En een witte sok viel lang op een verkeerde manier op, omdat iedereen meende te weten dat witte sokken, behoudens in de sport, gewoon niet hóren.
Gentlemankledij
Maar is dat wel zo? De standaardwerken voor gentlemankledij schrijven inderdaad voor dat een sok niet behoort te contrasteren met broek of schoenen. Hij moet ongeveer even donker zijn. En als je het helemáál goed wilt doen, kies je een net iets andere kleur dan die van schoenen of broek. Flessengroen, bordeauxrood en donkergrijs zijn klassiek chique mannensokkenkleuren. Zwarte sokken, nooit opgemerkt door gillende damesclubjes, kunnen dan weer niet altijd, want vaak te contrastrijk. Dat u het weet.
Maar: draagt u een wit of een licht pak (comfortabel in de tropen), dan kan daar dus prima een witte sok bij. Zelfs als u daar een zwarte instapschoen bij draagt. Vandaar dat er ook altijd geklede witte sokken zijn gemaakt die niet van de dikke sportsoort zijn.
Subculturen
En die geklede witte sok is vaak opgedoken in subculturen. Uiteraard in die van de wat rebelsere soort, als het de bedoeling is om iets opvallends te dragen terwijl de standaard onopvallendheid voorschrijft. Teddyboys in de jaren '50, rockers in de jaren '60 en de zwart-wit gestylede rudeboys van de jaren '70 en '80 maakten de witte sok hip en underground. Door hun invloed werd de witte sok mainstream weer acceptabel. John Travolta in Grease en Michael Jackson in de clip van Don't stop till you get enough droegen heel erg cool hun witte statements. En toen de vroege sixties midden jaren '80 weer hip werden, hoorden daar ook weer witte sokken bij.
Die laatste periode zie je nu terug, met opgerolde broekspijpen, overhemd met het bovenste knoopje dicht, opgeschoren haar, en, dus, eindelijk, weer het gevreesde wit in de schoenen. Mode en stijl bewegen zich nu eenmaal in het spanningsveld tussen weten hoe het hoort en zelf iets leuks kunnen verzinnen; dus als iedereen zegt dat het niet mag, dan doen jij en je hippe vriendjes het juist wel.
